രണ്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ പിന്നിട്ടു ആ യാത്ര... പക്ഷേ ഒരു മൌന നൊമ്പരമായി
മനസിന്റെ ഇടനാഴികളില്‍ ഒരു തേങ്ങലായി അതിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഇപ്പോഴും
ഒരു തുണ്ട് മേഘപാളിപോലെ കടന്നുപോകുന്നു.
മിനിമോള്‍ എന്നായിരുന്നു എന്റെ സഹയാത്രികയുടെ പേര്‍...തൃശൂര്‍ സ്റ്റേഷന്‍
കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞങള്‍ പരസ്പരം പരിചയപെട്ടു ..തിരുവന്തപുരം വരെ ഒരു
കൂട്ടുകിട്ടിയത്തില്‍ സന്തോഷിച്ചു നിമിഷങ്ങള്‍ പിന്നിട്ടപ്പോള്‍ മുകളിലെ ബെര്‍ത്തില്‍
നിന്നും ഒരു ചുമയുടെ ശബ്ദം...എന്റെ ഭര്‍ത്താവാണ് ....ആര്‍ സി സി യില്‍ പോകുകയാണ്
മിനിമോള്‍ പറഞ്ഞു ...അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നും വീണ ഒരിറ്റു കണ്ണുനീര്‍ ആരും കാണാതെ
തുടച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു ..രണ്ടു വര്‍ഷമായി അസുഖം തുടങ്ങിയിട്ട്..ഇപ്പോള്‍ കീമോ
കൊടുക്കാന്‍ കൊണ്ടുപോകുകയാണ്
അവള്‍ പറഞ്ഞു ...സണ്ണി നന്നായി പാടും ..പ്രാര്‍ത്ഥന സമയത്ത് അടുത്തുള്ള എല്ലാവരും
സണ്ണിയുടെ പാട്ടുകേള്‍ക്കാന്‍ വരും...അവളുടെ മുഖം ഒന്നുപ്രകാശിച്ചു അതുപറഞ്ഞപ്പോള്‍.
പുടുക്കാട്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സണ്ണി മുകളില്‍ നിന്നിറങ്ങി വന്നു ....ഒരല്പം ആഹാരം കഴിച്ചിട്ട്
വീണ്ടും മുകളില്‍ പോയി കിടന്നു ...മിനി പറഞ്ഞു ..നോക്ക് ഇപ്പോള്‍ ആകെ കറുത്ത് പോയി
എന്റെ നിറം ഉണ്ടായിരുന്നു ....
ഒരു ഫോണ്‍ വന്നു ..മിനി പറഞ്ഞു R C C യില്‍ ഒപ്പം ഉണ്ടായിരുന്ന കൂട്ടുകാരിയുടെതാ
ഒരുപാടുപേര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു ..പലരും വിളിക്കാതെയായി ..സണ്ണിയും ഒന്നുരണ്ടുപേരും ഒഴുകെ
എല്ലാവരും പോയി...........
പുറത്തേക്കുനോക്കിയിരിക്കുന്ന മിനിമോളെ ഞാന്‍ വെറുതെ നോക്കിയിരുന്നു ...............
.പാവം മുപ്പതു വയസുപോലും ആയിട്ടില്ല ..ഇനി എത്ര ദൂരം പോകാന്‍ ബാക്കി കിടക്കുന്നു ...
എല്ലാം വിധിയല്ലേ ..എന്തുചെയ്യാന്‍ പറ്റും...
മിനിമോള്‍ പറഞ്ഞു ..അസുഖം ആവുന്നതിനുമുന്പ് സണ്ണി എന്നും വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍
ജില്ലാ ആശുപത്രിയില്‍ പോകും അവിടെ വേദനിക്കുന്ന രോഗികളെ സഹായിക്കും
അവരെ സമാധാനിപ്പിക്കും ...അവര്‍ക്ക് ആഹാരം വാങ്ങി കൊടുക്കും എന്നും അവര്‍ക്കായി
പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും ...മിനിയുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറയുന്നത് നോക്കി ഒരക്ഷരം പറയാനാകാതെ
മനസ് തേങ്ങി ...ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ...മിനി വേദനിക്കരുത് ...ഒന്നും വരില്ല ..ഇത്രയും
നല്ല മനസുള്ള സണ്ണി ഒരിക്കലും മിനിയെ വിട്ടുപോകില്ല ...ഉറപ്പാ.. അവള്‍ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു
എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ പറയുകയാ അല്ലെ ....ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ...ഒരിക്കലും അല്ല
ഞാന്‍ സത്യമായി പറയുന്നു ...സണ്ണി ഒരുപാടുകാലം ജീവിക്കും ....അവളുടെ തേങ്ങല്‍
ശക്തിയായി ...ഒന്നു ചേര്‍ത്തുനിര്‍ത്തി സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ മനസ് കൊതിച്ചു ...പക്ഷേ
എന്ത് ചെയ്യാം ...
ട്രെയിന്‍ തിരുവന്തപുരം എത്താറായി ..ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ..മിനിയെ ഇനി കാണുമ്പൊള്‍
എല്ലാ വിഷമവും മാറി സന്തോഷത്തോടെ കാണും ഉറപ്പാ ........അവള്‍ തേങ്ങി കരഞ്ഞു
ഒരല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ പതുക്കെ പറഞ്ഞു ...കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു
ഇനി ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരണ്ട...ഇനി ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ ഇല്ല .
...എന്നാലും വെറുതെ
കൊണ്ടുപോയി ഡോക്ടറെ കാണിച്ചില്ലേല്‍ സണ്ണി വിചാരിക്കും..
.മരണം അടുത്തെത്തി എന്ന് ....
.ഈ തിരിച്ചുവരവില്‍ ...ഞാന്‍ തനിയെ ആകും ......
ഒരുഉഷ്ണ കാറ്റ്വീശി ..എന്റെ സിരകളില്‍ അതൊരു കൊടുംകാറ്റായി ............
ഒതുങ്ങാത്ത ഒരു തേങ്ങലായി .................
]
Sunday, November 14, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
0 comments:
Post a Comment