ഒരു ആത്മവിലാപം

ആദ്യമായി കണ്ടപ്പോള്‍ എന്താണ് തോന്നിയത് ഒന്ന് ഓര്‍ത്തുനോക്കൂ ...ഒന്നും ഓര്‍മയില്‍ വരുന്നില്ലേ
ഒരുപാട് ദിവസം എന്റെ മനസിനോട് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു...ആരാണീകുട്ടി..എവിടെയോ കണ്ടുമറന്ന ഓര്‍മയില്‍
തെളിയാത്ത ഈ മുഖം ആരുടെതാണ് ..പിന്നെ ഏതോ ഒരു നിമിഷം ഓര്‍മയില്‍ ആ മുഖം തെളിഞ്ഞു
..അപ്പോള്‍ സ്വയം ചോദിച്ചു
ഈ മുഖം എത്ര പെട്ടന്ന് നീ മറന്നുപോയോ ...എത്ര രാത്രികളില്‍
നിന്റെ കയികളില്‍ തലചായിച്ചുറങ്ങിയ നിന്റെ പ്രാണ പ്രേയസിയുടെ
രൂപം ....
ഈ നിമിഷത്തില്‍ എല്ലാം ഓര്‍മയില്‍ വരുന്നു ...ഏതോ താഴ്വരയില്‍
മഞ്ഞു പെയ്ത ഒരു രാത്രിയുടെ ഏതോ യാമത്തില്‍ എന്നെ വിട്ടുപോയ
ആ നീല കണ്ണുകളുള്ള പെണ്‍കുട്ടി ...അവള്‍ എന്റെതുമാത്രം ആയിരുന്നു
എന്റെ വിരലുകളില്‍ വിരലുകള്‍ അമര്തിപിടിച്ചുകൊണ്ട് നിലാവ് പെയ്തിറങ്ങുന്ന
രാവുകളില്‍ എന്റെ മടിയില്‍ തലചായിച്ചു ഉറങ്ങിയ എന്റെ പ്രിയപെട്ടവള്‍..
....പിന്നെ ആ ഓര്‍മകള്‍
ഏതോ ജന്മ വീഥികളില്‍ കയ്മോശം വന്നുപോയി ..പക്ഷേ ഒരു വേദനയുടെ
നേരിപോടുമായി ഈ കാലമത്രയും ...കാത്തിരുന്നത് ..ഈ നിമിഷത്തിനു വേണ്ടിയായിരുന്നു
താഴ്വാരത്ത് മഴ പെയ്തിറങ്ങുമ്പോള്‍ ...എന്നെയും കാത്തു നീ നിറഞ്ഞ മിഴികളുമായി
കാത്തിരുന്നതും ..നമ്മള്‍ ഒഴുകി നടന്ന ഹേമന്തവും നമ്മളില്‍ പ്രേമം വിരിഞ്ഞ
വസന്തവും നമ്മള്‍ ഒന്നായ ആ ആഷാടാരാവുകളും എല്ലാം എല്ലാം ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മയില്‍ വരുന്നു.
മഞ്ഞു പെയ്തിറങ്ങിയ ആ രാത്രി .എന്നെ തനിച്ചാക്കി നീ എന്തിനാണ് കടന്നുപോയത് ......ഈ കാലമത്രയും
നീ എന്തെ എന്റെ മുന്നില്‍ വരാഞ്ഞത്...

ഞാന്‍ അറിയാത്ത ഒരു വേദനയുടെ തുരുത്തില്‍
കാത്തിരുന്നു ...ഏകാന്തതയുടെ തുരുത്തില്‍ ആരെല്ലാമോ വന്നു ...പോയി ...പക്ഷേ
ഒരു മാത്രപോലും നീ വന്നില്ല ...ഒരുപാടു സ്വരങ്ങളില്‍ നിന്റെ സ്വരം മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല
എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും ഞാന്‍ നിന്നെ തിരഞ്ഞു ..പക്ഷേ നിന്റെ മുഖം മാത്രം ഞാന്‍ കണ്ടില്ല

അവസാനം നിന്നെ ഞാന്‍ കണ്ടെത്തി ...പക്ഷേ ..........
ഈ കാത്തിരിപ്പെത്രകാലം കൂടി ..ഇനിയും ജന്മങ്ങള്‍ വേണമോ... ഇനി എന്നാണ് നമ്മുടെ
സംഗമം ..അതിനായി ഇനി എത്ര യുഗങ്ങള്‍ ..ഏത് ദശാസന്ധി വരെ ...ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കണം
അതോ ..ഈ കാത്തിരിപ്പിനിയും അവിരാമം തുടരുമോ ..............